پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

در نوعی اشتباه تاریخی و بر اساس برداشتی ایدئولوژیک (نه الزاما دینی و یا انقلابی) اقدام به طبقه بندی تدریجی شهروندان به انقلابی و عادی، عوام و خواص، خودی و غیر خودی، در حلقه و بیرون از حلقه و مواردی همانند کردیم. به درونی‌ها عنایت داشتیم و بیرونی را به حال خود رها نمودم. کم توجهی‌ها به ساخت و تقویت فرهنگ، سرمایه اجتماعی و حتی مشارکت طلبی واقعی و همگانی، بستر را برای واکنش‌های گسسته سلیقه محور فراهم نمود. به گونه‌ای که هر گروه بنا بر سلیقه خود نسبت به جنایات واکنش نشان می‌دهد. گروهی سلبریتی محور می‌شوند، گروهی انسان گرا، دسته اخلاق محور می‌گردند و گروهی حامی طبیعت و .... آیا ردپای کم کاری‌های تاریخی خودمان در این آسیب هویدا نیست؟

این روزها هزاران هزار کودک یمنی با «سوءتغذیه شدید» دست و پنجه نرم می‌کنند و تنها سنگرشان دربرابر قحطی مادرانی هستند که گرسنگی می‌کشند تا شکم فرزندانشان را سیر نگه دارند. مگی مایکل، خبرنگار آسوشیتد پرس که برای گزارش‌هایش از یمن برندۀ جایزۀ پولیتزر شده است، از رنج جانکاه مادران و کودکان یمنی می‌گوید.

از اقتصاددانان شهیر کشور اجازه می‌خواهم به زبانی ساده و برگرفته از گفت‌وگو با زنان و مردانی که هر روز با آنان در ارتباطم، نکته و برگی از دفتر صدبرگ رنج معاش امروز آنان را بازگو کنم. شاید کمتر شهروندی باشد که در غروب یک روز پنجشنبه در معابر و خیابان‌های مرفه شهر اتومبیل‌های گران‌قیمتی را که به قول جوان‌های امروز «دوردور»کنان فخر خود را به رخ فقر طبقه متوسط و پایین جامعه می‌کشند، مشاهده نکرده باشد. بعید است که هر روز کودکان پابرهنه و زنان حامله فال‌فروش و گل‌فروش را پشت چراغ قرمز چهارراه‌ها نبینیم یا قامت خمیده مردان و کودکان زباله‌گرد آزارمان ندهد.

در مرز از این نیسان های آبی زیاد می بینی، آنها که پسرک خردسالی را در صندلی جلو نشانده اند و جنس ماده را از هر سن و نسبی در عقب ماشین. می پرسم این یعنی چه؟ می گویند پسر برای برخی ارزشمندتر است، حتی از مادرش!